Theresia R.M. Verwilligen

Trees Verwilligen



konijnenlijmRestaurateur - Kunstschilder - Schrijver


 











Poëzie
 

Poëzie van het Avondland

EN JE HAD JA GEZEGD

En je had ja gezegd

Ja Heer, ik wil

Zoals je ooit ja had gezegd

tot mij

Met felle blauwe ogen

vol schittering

Zo moe was je oog

toen nu, je zei, ja

En het brak.


TAROT

Op die ochtend van jou sterven

was hij daar in al zijn schrik

de kaart : De Dood

Millenniums

van wanhoop

draaien

in mijn buik

jij beeld van treurige verdoemenis

als mokerslag van weten

straks gaat mijn geliefde dood

DAAR BEN JE WEER

Daar ben je weer, op blote voeten

aarzelend, tastend op’t tapijt.

Niets meer dan dat

voeten die komen

troostend, zacht

blauwe pyamabroek

een flard

enkel voorbijgaand

in de nacht

geen gestalte

geen hand

om te grijpen.

Slechts voeten

tastend

in de nacht

WELK OOG KIJKT

Kijk jij naar mij

Kijk ik naar jou

met die hulpeloze

blinde ogen

van mijn hart.

DROOM

Ik droomde mij

Een koningin

Groot

en met macht

en praal

en majesteit

ik schreed jou tegemoet

mijn Heer

mijn eeuwige

Gemaal

Wij bogen voor elkaar.

Mijn blik

verliet

de jouwe niet

Jij

Koning van mijn hart.

Van ’t Avondland

kwam jij

en huiverend ging jij

door mij heen

mijn leven nam je mee.

Nu zit ik hier

In zak en as

De parels om mij heen

Van wat mijn grote Liefde

Was

De kleur van mijn gewaad is vaal

Mijn ogen missen glans

Prnce :

O, weet dat de kleur niet is uitgedoofd

En de bloem tot bloedens toe vol

groei

en weet dat een dageraad komen zal

van lente en liefde

en bloei.

Aan de aarde teruggegeven

In het wondere wijde licht
ergens hoog dwaalt een gedicht
als een dwarrelend blad op aarde
spelend
blij vervuld van eigen waarde.

Het wil naar de aarde toe
naar het eindeloze blauw,
naar het wonderbaarlijke.


Het gedicht wil klank worden en kleur
Het wil kracht worden en geur.
hand, om tederheid te geven
adem, om voluit te leven
Armen om jou vast te houden
En te koesteren in de tijd.

Licht, gedicht waarvan wij dromen.
Man en vrouw in liefde.
Samenkomen.

Het wonder dat altijd weer mag gebeuren,
o Licht.
O paradijs van kleuren.

 

Aan mezelf terug gegeven

Is dat mezelf,
Dat tere licht dat gloort
In ochtendkoelte?

Is dat mezelf
die witte wolk
die statig glijdt?
Waarheen?

Of ben ik dat?
Die bange merel die zich voedt
in angst en beven?

Of ben ik
De torenklok die bonkt
bij nacht en storm?

Ben‘k soms
het grote licht
dat zwaait ver over het land?

Of, ben ik de lamp
die boven tafel hangt?
het kaarslicht in kristal gevangen?

Of…
Is dat me zelf :
de poes die spinnend rekt,
in droomwereld gevangen?

Een avondlucht aan zee,
een horde ganzen samen,
ze trekken heel ver weg
de zee…..

Daar doe ik het dan maar mee.

 

VANMORGEN

Vanmorgen was er regen

en storm

die geselde

en brak

en brak ook mij

kapot

en sloeg ook mij

kil in het hart

En liet mij staan

aan het raam

waar

jij zo gaarne stond.

 

Ieder schilderij staat bloot aan vervuiling. Overal zijn zwervende stofdeeltjes in de lucht die zich graag ergens op vasthechten.
Een schilderij met een” geschiedenis” heeft het soms zwaar te verduren gehad : roet, rook, nicotinedampen, keukenvet, insectenuitwerpselen, vet, kaarsvet en ga zo maar door.
Het gewone stof... >>

Verdoeken


 Langevielesingel 72   -  4335 AC MIDDELBURG  -  tel. (+31) 0118 - 61 64 00